DÜNYADAN UZAK…

Temelli içimize kapandık!

Kendi halimizdeyiz.Kendi kendimize…Etrafımızda insan varsa da onlar da bize yakın olan aile üyeleri.Bunun dışında hayat çemberimize kimsecikleri almak istemiyoruz.Belki sakındığımız için, belki yoğun geçen yaşamlarımızın içinde bir parça sessiz sedasız kalıp kendimizi dinlemek için ve belki de insanoğlunun değişebilen ruh halleri ve karakterleri sebebiyle tanıdıklarımızdan bile zarar görmemek için. Hiç olmadı, nazar değmemesi için! Malum, minik mutluluklarımızın ve sahip olduğumuz değerlerin bile göze geldiği zamanlardayız.Kısacası sebep ister şu ister bu olsun bir şekilde insanlardan uzaklaşarak yaşamayı seviyoruz git gide…

Bu durum hasıl olmaya başladığında sadece benim böyle hissettiğimi ve düşündüğümü zannetmiştim.Oysa durum pek çok insan için aynı imiş meğer!

Herkes kendi kendine olup bitmeyi, usulca kendi halinde, kendi insanıyla takılmayı sever olmuş.Hatta bu sebeple olduğunu düşünüyorum, haftasonları hava serin veya soğuk olsa bile mesire yerlerinin, bir avuç yeşilliğin veya denizin yaladığı bakir kıyıların da ayak izleriyle dolmasının.

Belli ki huzur arıyor insanlar, kaçmak istiyor kalabalıklardan, gürültülerden, uğultulardan.

Sanırım hepimiz yorgunuz.Yorulduk!

Hayat gailesi, kavgalar, gürültüler, ekonomik darboğazın yarattığı buhranlar…

Özümüze dönme isteğimizin bu ve bu gibi konular olduğu bir gerçek.

Uzakta kalmak istiyoruz, uzakta olmak.Ondan bundan şundan…Herkesten uzak…Kavgasız, tantanasız…

İki günlük haftasonu tatillerinde insanımızın koylara, kıyılara, sadece kuş seslerinin duyulduğu ormanlara kaçmalarını buna bağlıyorum.

İyi mi yapıyoruz? Hem de sonuna kadar…Herkesten uzak, dünyadan uzak; özgürce, tertemiz.

Özellikle imkanı olup da büyük şehirlerde yaşayan herkesin en azından ruh sağlıkları açısından kendilerini gözlerden, gürültüden uzak doğanın kucağına atmalarını tavsiye ederim.

Esen kalın.