BİR DEPREM KLASİĞİ DAHA!

Bir kez daha vurulduk!
Can evimizden…
Bu kez adres farklı olsa da acı aynı acı.

Ege’ nin incisiydi bu defa enkaz altında kalan.
Güzel İzmir…

Tekrar ve tekrar yaşanan acının hissedilen depremden ve depremden sonra oluşan yıkıntıdan çok daha büyük, derin ve etkileyici olduğu kesin.

İnsanlarımızın yitip gidiyor olmasının yüreklerimizde bıraktığı hüznün yanında rihter ölçümünün esamesi bile okunmaz.

İster 6.6 densin, ister 6.9, istemezlerse de hiç rakam vermesinler!

Böyle bir durumda söylenen yalanın ya da doğrunun hiç bir önemi yok benim nazarımda.

Önemli olan yanyana olan üç sıra binada neden diğerlerinin sapasağlam dururken, birinin kağıt gibi ezildiği!

Neden o travmayı yaşayan insanlarımızın bir toplanma alanının olmadığı!

Neden mağdur insanlarımızın kendi çabalarıyla bir barınak ve nakil ihtiyaçlarını karşılamak için çare aradıkları!

Neden hâlâ deprem kuşağı olan bir ülke olduğumuzu bilmemize rağmen her seferinde aynı afallamayı yaşıyor olduğumuz!

Neden yeni yapılan binalarda bile hâlâ kontrol zaafiyeti yaşandığı! Ve elbette bunların hâlâ nasıl ruhsat alabildikleri?

Neden kez ve kez yaşadığımız deprem kabusunun sonrasında olayı “mukadderat” deyip geçiştirdiğimiz ve yaşananların neden balık hafızalarımız tarafından hemen silindiği!

Neden’ leri çoğaltmak veya azaltmak bizlerin elindeyken neden her deprem sonrası hâlâ aynı konuları konuştuğumuzdur bence önemli olan.

Yüreğimde hissettiğim on şiddetindeki acıyla birlikte, İzmir’ e geçmiş olsun diyor ve aynı acının bir daha yaşanmaması dileğimle, vefat edenlere Allah’ tan rahmet, yakınlarına ise sabır diliyorum.