KADIN OLMAK…

Zordur kadın olmak!
An gelir sicim sicim yaş dökersin; “dökmedim” dersin.
An gelir kolun kanadın kırılır; yine de “iyiyim” dersin.
An gelir yüreğin sızım sızım sızlar; “dağ gibiyim işte!” dersin.
An gelir güzelliğin dert olur başına.
An gelir zekân…
Hele hiç anlamazsın; başına çorap ören etek boyunu, yaka düşüklüğünü!
Parçalara ayrılsan da yine de “tek parçayım!” dersin.
Ve her seferinde kalkıp yoluna devam etmek istersin.
Velhasıl; zordur kadın olmak, bizim coğrafyada!”

Okuduğunuz şiir bana ait.
Bu satırları yazalı 2-3 sene olmuştur. Hatta bu şiirim geçen sene Azeri kalemdaşlarımın eserlerinin de olduğu bir Antoloji kitabında yer aldı.

Gelelim bu şiirimi sizinle neden paylaştığıma;

Kadın katliamları!
Dikkatinizi çekerim, ölüm ya da vefat demiyorum! Direkt “katliam” diyorum!

Bu şiiri yazdığım o günlerde de ülkemizde vahşice canına kıyılan kadınlarımız vardı, bugün de…

Neredeyse her gün okuduğum kıyım haberleri ruhumu daraltıyor, bunaltıyor, acıtıyor canımı…

İsim, şehir önemsemeksizin her haberde aynı şekilde yaralanıyor yüreğim.

Ayşe, Fatma, Emine, Hatice…İsminin ne olduğunun, nereli veya nereden olduğunun bir önemi yok benim nazarımda. Çünkü hepimiz biriz, farkımız yok bir diğerimizden.

Önemli olan,
Neden? Neden? Neden? …
Sadece bu sorular dönüp dolaşıyor aklımda!

Hangi gerekçenin, hangi sebebin geçerliliği olabilir ki bu katliamı yapmakta?

Neden?

Hangi cehalet dolu zihin bir canı alacak kadar ileri gidebilir?
Hangi yobaz akıl, “eksik etek” olarak gördüğü bir varlığı linç edebilir?
Hangi cani ruh, sözüm ona çok sevdiği cana kıyabilir?

Neden?

Cevabını bulamadığım nedenler karşısında yutkunuyorum sadece!

Başka sözüm yok!

Esen kalın.