10 Kasım’ın Ardından Bir Anı

Gençlik yıllarımda, 10 Kasım törenleri daha samimiydi Atatürk’ü anmak, hepimizin ortak arzusu ve ortak sorumluluğundaydı .

Hiç birimiz, karşımızdakinden daha çok Atatürk’ü sevdiğimizi isbatlama gayreti içinde olmamıştık.

Şekilde ve resimde, Atatürk’ü sevdiğimizi sergileme, yolunu seçmedik .

Kollarımızda ve boyunlarımızda, Atatürk dövmesi yoktu.

O yıllarda çok otomobil yoktu.

Az sayıdaki otomobillerde de, Atatürk çıkartmaları görünmüyordu.

Yani bizim nesil o günkü şartlarda, Atatürk’ü candan sevmişti.

Atatürk bizim dönemimizde, birbirimizle çatışma veya ayrı düşmeye neden, olmamıştı.

Farklı kesimlerde olsak bile, Atatürk üzerinden birbirimize güç gösterisinde bulunmak, aklımızdan bile geçmemişti.

Uzlaştığımız hedef, Atatürk sevgisi ve minneti üzerinde birleşmek olmuştu Atatürk’ü siyasette kullanmayı ve sıkışınca korumayı hiç düşünmedik.

Anma günlerinde, Anıtkabire gidemesekte, onu çalıştığımız kurumlarda, dualarla anmıştık.

Kamu görevi yaptığım dönemde, bir kez o özel bölümde yer almak, fırsatı bulmuştum.

Azot sanayisinin kuruluşunun 30. Yılı nedeniyle, bir heyetle Anıtkabir’i ziyaret etmiştik.

Genel Müdür Başkanlığın da, az sayıdaki heyetle, Anıtkabir özel defterini, imzalamıştık.

Genel Müdürümüz, daha önce hazırlamış olduğumuz bir metni, özel defterin başında önce okumuş ve sonra da, özel deftere nakletmişti.

O günkü nöbetci komutanda, bu törene tanıklık etmişti.

Geçmişte, evlerimize Türk Bayrağı asama konusundaki davranışımızda, bu günden farklıydı.

Senenin 365 günü, bayrak asılmış bir eve raslamazdık.

Evlere bayrak asmak için, resmi makamları ve özel günleri, özlemle beklerdik .

Gününde asılan bir bayrağın, milli gururunu  ve hazzını yaşardık.

Kısacası anma törenlerinde de, Milli Bayramlarda da, “sözde” değil “özde” davranırdık

Günün Sözü:

Ben kalpleri kırarak değil, kalpleri kazanarak hak etmek isterim “Atatürk”