ANKARA İLE HASBIHAL…

Ankara’dayım…
Aslında bu kent sessizce seyre dalmak istediğim bir kent. Ancak buraya geliş amacımın bir düğün töreni olduğu düşünülürse sessizce köşeye çekilmenin mümkün olmadığını tahmin etmek zor olmasa gerek! Hele ki düğünün başrol oyuncusu kardeşiniz olursa.

Hemen söylemeliyim ki bu durum şikayetçi olmamdan ziyade bana kıvanç ve mutluluk veren bir durum. Sessizce köşeye çekilip Başkent’imiz ile hasbihal etmek istememin sebebine gelince; Ankara’ nın hatıra defterimdeki yeri! Bugün beni ben yapan şehirdir kendileri. Beni hayata ilk hazırlayan, hayatla tanıştıran şehir. Çocukluğumun ve ergenliğe geçişimin mimarı olan şehir. Tahtını ne yaşadığım Istanbul’ a bıraktı ne de kökümün uzandığı Ege’ye. Öyle ya, çocukluk yılları değil midir bizi biz yapan? O zamanların anıları değil midir belleğimizden hiç çıkmayan?

İşte, Ankara’ nın da böyle derin bir yer etmişliği vardır yüreğimde. Bu şehirde yaşadığım her salisemi sevdim; devrin zorluklarını, o zamanın imkanlarının darlığını ve kıtlığını, çocuk saflığı ile yaşadığım dostlukları, aile gibi olduğumuz komşulukları, şehirden neredeyse bir saat uzak olan okulumu, zamanın bıçkın ve ana gibi-baba gibi kol kanat geren idealist öğretmenlerini, o dönemdeki insanların saflığını, dürüstlüğünü, samimiyetini…Hasılı, özlemini duyduğum bu duyguları bana yaşatan Ankara’ yı çok sevdim. Hep sevdim…

Sırf bu sebeplerden dolayı bile başbaşa kalarak içimizdekileri birbirimize dökebileceğimiz sessizliği hak ediyor bu şehir.

Kim bilir bütün bunların yanında belki de sevgimin esas nedeni başkadır! Salt çocukluğumun ayak izlerinin bende bıraktığı hoş anıların dışında belki de Ata’ m burada uyuduğu içindir.

Evet, kuvvetle muhtemel durum böyle olmalı! Aksi halde şehrin girişindeki Ankara tabelasını görür görmez Ata’ ma manevi saygı duruşunda bulunup, zihnimden hayır dua ederek minnetimi sunmazdım. Bir yandan kalbim cız ederken bir yandan da onun kanatları altında olduğumu bildiğim güven duygum arşa çıkmazdı.

Ankara’ya her gelişimde, o mavi beyaz tabelanın yanından her es geçişimde durup durduk yere duygu seline kapılıyor olmazdım.

Velhasıl; bu seyahatimde anladım ki beni Ankara’ ya tutku ve özlemle bağlayan ne çocukluğumun izleri ne eski dostluklar ne de o yıllardan hafızama yadigar kalan acı tatlı anılar… Ne o ne şu ne de bu…

Ankara güzelse tek sebebi sensin Ata’m.

En derin saygı ve minnetimle…

Esen kalın.