ANKARA’ da 23 NİSAN

 

Sevgili okurlar, yazımın başlığına bakarak 23 nisanda ANKARA’da olduğum fikrine kapılmanızı istemem. Keza korona gerçeği böyle bir yolculuğa geçit vermeyen bir canavar!

Fakat seçmiş olduğum bu başlığın büyük bir önemi var hayatımda.

Anlatayım;

Ben çocukluk yılları Ankara’da geçmiş birisiyim. Ankaralı olduğum için falan değil. Eğer memur bir babanın çocuğu iseniz yurdun bütün şehirleri size aittir zaten. Bir bakmışsınız kâh Malatya’dasınızdır kâh Balıkesir’ de ya da kâh Zonguldak’a uzanmışsınızdır.

Bir türlü yosun tutamazsınız gittiğiniz yerde ya da o yosun tam sarmıştır da hayatınızı, işte o sırada babanıza verilen bir tayin mektubuyla başka bir şehirde buluverirsiniz kendinizi, yeniden yosun bağlamak isteyen taşlar gibi.

Velhasılı, bu sene tarih 23 NİSAN’ı gösterdiğinde anılarım beni ister istemez çocukluğuma götürdü; yani Ankara’ya.

Şanslı olarak, babamın en uzun görev yaptığı yer oldu Ankara. Evet, bu bir şanstı biz çocuklar için. Çünkü özellikle 23 nisanlarda her tören sonrası ANITKABİR’e giderdik ATA’mıza minnetimizi sunmaya. Sanki el öpmeye gider gibi hissederdik o gidişlerimizi!

Büyük bir sevgi, gurur ve özlemle.

O’na yakın olarak yaşayan şanslı çocuklardık biz.

Aza kanaat eden, sahip olduklarıyla mutlu olabilen ve hayatın adab-ı muaşeret kuralları öğretilerek, erdemli olmanın bir velinimet olduğu söylenerek yetiştirilmiş çocuklardık.

Bu 23 Nisan’da o döneme, o dönemdeki insanlara ve hayata doğru kısa bir yolculuk yaptım. Bu seneki 23 NİSAN buna vesile oldu.

Hatta bir keresinde hiç unutmuyorum; bir ay boyunca gösterisine hazırlandığımız okul merasiminde bahara uyarlanmış kırmızı beyaz kıyafetlerimizin içinde kar yağmıştı da o soğuk ve yağan kar bile okul bahçesinde yaptığımız 23 NİSAN şenliğimizi engelleyememişti.

Evlerimizde kalmak mecburiyetinde olduğumuz bu yıl, açıkçası 23 Nisan’ın buruk geçeceğini düşünüp bir parça moralim bozulmuştu. Zaten eskileri yad etme isteğim de bu burukluğun getirisiyle oldu aslında.

Hani derler ya; ” nerede o eski bayramlar” diye…Ama gelin görün ki hiç de düşündüğüm gibi sessiz, ıssız ve şenliksiz geçmedi bu sene bayram! Tam aksine; belki de çocukluğumun 23 Nisanlarından beri ilk defa bu kadar keyifle, gururla ve coşkuyla kutlandı.

Nasıl mı?

Yaşadığım sitede sabah saat onda başlayan ve bütün siteyi kaplayan marşlar, vatan sevgisini çağrıştıran türküler, şarkılar, ATA’mızın tarihi konuşmasının megafondan bangır bangır her hücremize nüfuz edercesine hem yüreklerimizde hem kulaklarımızda çınlaması… Sitedeki her karışın bayraklarımızla, dalgalanan ATA posterleriyle ve kırmızı beyaz balonlarla süslenerek yakalanan muhteşem ambians ve günün gecesinde atılan havai fişekler 23 NİSAN’ı layıkıyla kutlamamıza olanak tanıdı. Balkonlardan da olsa bu şenliğe yek vücut katılan site sakinleri olarak bir avazda kutladık şanlı bayramımızı.

Bu sene 23 NİSAN çok farklıydı benim için. Geçmişimle bu günümü birleştirdiğim, tadına doyulmaz hazlar bıraktı ruhumda. Nasıl ki çocukluğumun 23 NİSAN’larını unutmadıysa zihnim, sanırım ölünceye kadar bu 23 NİSAN’ı da unutmayacak.

Her gününüzün bayram sevinciyle geçmesi dileğimle.